(Note: ik deel mijn verhaal omdat authenticiteit voor mij enorm belangrijk is én omdat je een beter beeld krijgt met wie je te maken heb. Ik geloof en werk vanuit een persoonlijke benadering).
Dag lieve 2021,
je voelde een beetje als een ongeplande zwangerschap, ik ben nog nooit ongepland zwanger
geweest dus ik heb eigenlijk geen idee hoe dat voelt en toch is dat de eerste metafoor die er als
eerste in me opkomt.
Eerst kwam de – ik vertelde mezelf – onverwachte shock; ik moest mijn huis uit en ik weet nog dat
ik een vriendin opbelde en haar vertelde dat ik een fles wijn ging kopen en mezelf heel heel zielig
zou gaan vinden, voordat ik een plan zou bedenken – en ik herinner me nog dat ze me heel
voorzichtig en terecht vroeg – ‘rens, hoe veel moeite heb jij nu eigenlijk ECHT gedaan om een huis
te vinden? want heel eerlijk: je wist dat dit moment zou komen’… fijn, zulke vriendinnen.
Ze heeft gelijk – en dat liet ik binnenkomen NADAT ik mezelf een avond heel zielig vond…maar ergens
stond dat uitstellen van mijn huis symbool voor nog veel meer dingen, kwam ik later dit jaar achter
en was het dit jaar tijd om dat onder het tapijt vandaan te halen.
Want helen en écht groeien als mens, kan geloof ik alleen maar écht op die manier: met de bereidheid om alles waarvan we zo ons best doen om dat weg te stoppen, mooier, leuker, beter, liever voor te doen of doen alsof
het niet van ons is – dat ik en we daar eens mee beginnen, bij het begin, bij het begin met wat
er is.
De verhuizing ging voorspoedig – er kwamen kleuren op de muur die ik mooi vind en ik koos ze
allemaal zorgvuldig uit, het huis vulde zich met vooral familieleden en buurvrouwen die hun
steentje bijdragen en een vol huis voelde voor het eerst sinds tijden fijn. Het huis vulde zich met
mooie spullen, met nieuwe spullen, het huis werd voor het eerst in 30 jaar mijn Thuis en daarmee
kwam ik steeds meer thuis in mezelf.
Tijdens de verhuizing kreeg ik een enorme eczeem uitbraak die ik sinds mijn kindertijd niet heb
gehad. Het was zo rood en gloeiend en het jeukte en het voelde vooral heel onhandig en dus moest
het zo snel mogelijk weg. Totdat ik een heel belangrijk inzicht kreeg – op een avond op de bank –
wat nu als het niet weg hoeft? En dus zag ik mijn eczeem als leraar, maakte ik er contact mee.
Eenmaal klaar en gesetteld in Villa Kakelbont, kon ik voelen wat een enorme sluimerende onrust er
al die tijd in mijn lijf aanwezig was en hoe die er onbewust voor zorgde dat ik zelden echt kon
ontspannen, kon rusten en laat staan vertrouwen. De basis voelde onbewust wankel. Er wilde zo
veel gevoeld worden – wat ik met man en macht had weg willen drukken, al jaren – en het voelde
zo (achteraf is mooi wonen) krachtig en bevrijdend om mezelf daar echt aan over te geven.
Het voelde ook als iets dat ik – al jaren – en vooral dit jaar alleen moest doen. Eerst was dit een
soort bescherming: uit schaamte, ik schaamde me ervoor dat ik dit voelde, want ik vertelde mezelf
dat ik verder had moeten zijn, ik wilde verder zijn en daarmee heb ik mezelf veel pijn gedaan weet
ik nu. Doordat ik zo worstelde met mezelf en vooral met schaamte (schaamte is een hele diepe,
grote emotie die er in mijn leven voor zorgde dat ik heel vaak dacht: ik doe iets fout) en
hierdoor stelde ik mijn dromen onder andere uit of nam angst de overhand, ging ik uit verbinding,
verloor ik energie, durfde ik nooit echt eerlijk te zijn wat er leefde: ik maakte dingen vaak erger of
mooier.
Ik kwam er ook achter hoe vaak ik mij onveilig voelde. En er gebeurde iets magisch toen al die
dingen die ik met man en macht had weg willen stoppen, opeens de ruimte kregen. Er kwam opeens
heel veel ruimte.
Ik kwam er dit jaar achter hoe groot de prijs is die ik heb betaald en betaal als ik mezelf afwijs en ik
ben me er meer bewust van geworden hoe vaak en op welke manieren ik dat deed, doe en heb
gedaan.
Ik kwam er dit jaar achter hoe veel ongehuilde tranen, hoe veel ongehoorde boosheid en woede ik in
me draag en hoe veel angst ik voelde om die deksel af te halen. Hoe bang ik was voor de angst van
die deksel want in mijn hoofd was de deksel een monster en hoe ik mezelf hierdoor heb vastgezet.
ik kwam er dit jaar achter dat ik niet voor iedereen ben en dat dat maar goed is ook.
Ik kwam er dit jaar achter hoe vaak ik mijn eigen verlangens, wensen en dromen gesaboteerd heb en
op welke manieren ik mezelf probeerde te overtuigen dat ik mezelf niet saboteerde.
Ik kwam tot het alles veranderende inzicht dat zolang ik niet alles van mezelf laat zien, het leven
zich ook niet aan mij kan geven.
game changer:
ik begon dit jaar bij het begin en daar probeer ik elke dag mee te beginnen.
Ik begin bij het begin en dat begin ben ik zelf
Het begin bij hoe ik me écht voel en wat er écht is
en dan probeer ik mezelf eraan te herinneren dat ik
daar mag beginnen.
Vaak met ademhalen.
Met gewoon ademhalen.
Zo via mijn neus in, heel langzaam.
En dan blaas ik uit via mijn mond.
X
Ik vond deze tekst- bijna een jaar nadat ik het geschreven heb én het ontroerd me en het inspireert me enorm, wie weet doet het hetzelfde bij jou.
–
Opdat jij de vrouw of man mag zijn die je graag wilt zijn.
Opdat je jouw verhaal durft te vertellen, aan jezelf
en als je niet blij bent met het verhaal dat je leeft, dat je de moed hebt om het te veranderen.
