Ik heb de afgelopen weken veel geschreven. Ik krijg (en vooral stel mezelf, dat is eerlijker) bijvoorbeeld vaak de vraag: wat doe jij voor werk en heel eerlijk, kon ik daar gewoon heel lang geen antwoord op geven. Of ik dat niet durfde, of niet wilde, laat ik even in het midden. Het lukte me niet.
Ik vermoed dat mijn reflectie en zin om te schrijven komt, omdat ik bijna jarig ben. Omdat ik 32 word, niet dat leeftijd er iets toe doet.
Deze week was ik op een evenement en ik raakte met iemand in gesprek en dat gesprek bracht een herinnering in me naar boven – iets dat mijn leven heeft verandert. Sluimerend op de achtergrond.
Het was vorig jaar. Ik was in de Wolvenvallei in Frankrijk, bijna een maand op vakantie. Of nouja, achteraf is het een grote initiatie (inwijding) voor me geweest. Het was een van de laatste dagen, ik logeerde er op een prachtige plek Entre Les Sources
en ik hoorde van andere mensen die ook op die plek waren over een plaatsje in de buurt waar Jeanne D’Arc is geboren en getogen. Ik weet niet zo goed waarom, kende weinig van haar, en toch voelde ik dat ik naar die plek wilde.
Bij de kathedraal, net buiten haar geboortedorp, liep ik een hele tijd rond. Ik vind kerken sowieso fijne plekken om te verblijven. Om te bidden. Om kaarsen aan te steken. Om te danken. Ik was er veelal alleen. Buiten de kathedraal stond een bankje in de zon en ik pakte mijn notitieboekje en begon te schrijven.
Er rolden zoveel tranen over mijn wangen toen er een soort van gewetensvragen aan me werden gesteld en ik ze liet binnenkomen:
* Ben ik de vrouw die ik wil zijn:
ben ik de dochter, zus, vriendin die ik graag wil zijn?
* Ben ik de vrouw die ik zou willen ontmoeten?
* Ben ik de vrouw die ik zeg dat ik ben?
Het eerlijke antwoord op die vragen was NEE.
Nee, Nee, Nee en nog eens Nee.
Ik was vaak niet echt aanwezig zoals ik wel aanwezig wilde zijn.
Ik was vaak niet echt open en emotioneel beschikbaar zoals ik dat wel graag wilde zijn.
Ik was er vaker niet dan wel.
En als ik er was, was ik vaker niet bemoedigend of supportive
(naar mezelf en anderen), terwijl ik dat juist het allermeeste nodig had.
Dit inzicht, of dit toelaten, was heftig.
Het was echt. En goed. En rauw.
Ik kon gaan voelen, toelaten en rouwen. Rouwen om de vrouw die ik graag wilde zijn, maar eerder niet kon zijn. Rouwen hoe onveiligheid en bescherming mijn relaties en leven tot dan toe had bepaald. Rouwen om het meisje dat haar vader en moeder heeft gemist. Rouwen om alle keren dat ik over mijn eigen grenzen ben gegaan. Rouwen om alle situaties dat ik niet in staat was om voor mezelf op te komen, om mijn waarheid te spreken. Rouwen om alle keren dat ik geen ruimte had voor mezelf en anderen, terwijl ik dat wel wilde. Rouwen om keren dat ik projecteerde op anderen, omdat ik nog niet in staat was om in de spiegel te kijken en dat er daarmee liefde tijdelijk verloren is gegaaan. Rouwen om het verleden dat mij gevormd heeft en dat nog veel meer impact had dan ik me ooit voor mogelijk had kunnen houden. Ik kon de tranen huilen die gehuild mochten worden en die ik nog steeds regelmatig huil. Er kwam een nieuw level van eerlijkheid en volwassenheid in me vrij. Er kwam vruchtbare grond. Stevigheid. Er kwam ruimte. In mijn lijf. Ik voelde me gek genoeg meer ontspannen dan ik me eerder voelde, terwijl ik er echt heel lang van overtuigd was dat ik dit niet zou overleven. Ik kan dus veel beter begrijpen en voelen wat angst (trauma) in ons lijf doet, wat onveiligheid doet – hoe belangrijk tijd en ruimte zijn. En door deze ervaring, die ik veelal alleen heb door mogen maken (wat soms heel zwaar en eenzaam is geweest, dat geef ik eerlijk toe: ik wist niet bij wie ik terecht kon, omdat veel ‘hulpverleners’ niet op deze laag werken en ik me alleen nog maar raarder voelde;), is mijn missie voor het creeren van werkelijk veilige plekken; waar oprechte tijd en aanwezigheid is, zo ongelofelijk belangrijk. Het gaat langzamer in mijn leven. Ik ben meer en meer aanwezig tijdens de dagen, in ontmoetingen, in mijn werk. Er echt te kunnen zijn, is mijn grootste levenswond en daar waar mijn grootste missie ligt en ik voel me heel rijk dat ik dat steeds meer mag integreren.
If you want to make the world a better place, take a look at yourself and then make a change, aldus Michael Jackson.
*
Het belangrijkste dat ik leerde?
Dat er nog veel te leren is, dat er nog zo veel te ontleren is, dat er nog zoveel te ontdekken en te leven is, maar dat het goed is.
In mijn hart is het goed. Ik ben goed. Het leven is goed. God is goed.
Dat is de meest vruchtbare bodem die ik ooit gevoeld heb.
En vanuit die vruchtbare bodem dien ik. Ben ik aanwezig. Nodig ik uit de diepte in. Om te voelen wat er echt leeft. Dat je voelt dat het veilig. Dat jij veilig bent. En welkom. Zodat je voor eens en voor altijd voelt dat je goed genoeg bent en je leven als reactie daarop verandert.
Laagdrempelig en tegelijkertijd op een hele waardevolle, inspirerende manier kennismaken met mij en mijn werk?
Het allereerste lesprogramma staat online.
Je krijgt alvast 3 video’s en in de week van 30 oktober tot 6 november krijg je elke ochtend een inspiratie video + praktische vraag/opdracht/uitnodiging.
Of misschien wil je bij het aller eerste begin beginnen?
Ik schreef een werkboek én nam mijn eerste meditatie serie op.
X
