Ik heb deze een periode van mijn leven veelvuldig gebruikt – dan zei ik ‘ik ben gewoon te gevoelig’ en daarmee impliceerde ik dat dat iets was dat fout is – of ik dacht een hele tijd dat ik fout was. Ik maakte mezelf daarmee kleiner en doordat ik dat bleef zeggen, hoefde ik daar verder ook niet veel mee.
Inmiddels geloof ik niet meer dat ‘te gevoelig’ bestaat.
Hoe voelt het, eerlijk, als jij dat zegt?
Ik ben te gevoelig? Ik voel te veel?
Voelt dat bekrachtigend? Uitnodigend? Inspirerend?
Toen ik ging uitspreken naar mezelf ik voel veel en alle gevoelens (waarvan ze me eerder overweldigden of waar ik bang voor was, omdat ik niet geleerd heb hoe ik daarmee moest omgaan) ging leren toelaten en ervan leren, in plaats van ze heel hard weg te duwen – gaf dat heel veel kracht en dat doet het nog steeds.
Ik voel veel.
Punt.
Ik hoop dat jij dat ook zo kan voelen
Wellicht waardevol om te ontdekken welke overtuigingen jij over ‘gevoelig’ zijn hebt? Over voelen? Mag dat? Mocht dat vroeger? Was daar ruimte voor? En nu? Mag dat, van jou?
X
