Het is augustus 2021. Ik ben in de Wolvenvallei in Frankrijk.
Halsoverkop ben ik weer vertrokken, want vertrekken was voor mij tot dan toe makkelijker dan erbij blijven;
Blijven bij het gevoel dat ik me heel vaak eenzaam voelde en daar zelf aan bijdroeg door mezelf innerlijk op te sluiten en af te sluiten.
Blijven bij het gevoel dat ik ‘faalde’ in relaties; dat verbinden en ontvangen me maar niet lukte, terwijl dat alles was waarnaar ik verlangde. En de schaamte en zelfafwijzing die daarbij gepaard gingen.
Blijven bij het gevoel dat het niet lukte om mijn ‘werk’ vorm te geven, omdat ‘ik’ de controle wilde houden over de uitkomst.
Blijven bij het gevoel dat ik mezelf en anderen nog niet kon geven wat ik wel wilde, omdat mn hart eigenlijk op slot zat.
Blijven bij de radeloosheid en onmacht van het kleine meisje in mij dat wel anders wilde, maar niet wist hoe.
Het is augustus 2021 als ik innerlijk besluit om meer te leven. Om het niet meer alleen te doen, maar mensen toe te laten. Het leven meer toe te laten. Om een gezonde, volwassen relatie met mezelf aan te gaan.
Vanaf dat moment ben ik alles echt gaan verwelkomen: rouw, schaamte, schuld, onveiligheid; het meisje in mij dat moest overleven; waardoor er als vanzelf meer stevigheid, mijn stem, levensenergie en ‘missie’ zich openbaarde. Omdat er echt ruimte is voor wat er geboren wil worden. Omdat mijn kleine ikje steeds meer plaatsmaakt voor een groter vel
~
Het is maart 2023 en ik voel me bevoorrecht dat ik zoveel ruimte kan houden om meer van mezelf en jullie te verwelkomen.
Here’s to take your power back,
Door meer van jezelf te verwelkomen.
