Het is begin januari en ik voel ‘m niet. Ik voel niet de behoefte om – zoals ik eerder wel zou kunnen doen en heb gedaan – heel fanatiek doelen en verlangens op te gaan schrijven en laat staan dat ik de behoefte voel om daarop te acteren.
Mijn lijf vraagt om rust. Om overgave. En het voelt krachtig om dat te eren.
Wereldse tijd en God’s tijd of de tijd van de natuur
Vorig jaar las ik een paar keer over De wereldse tijd, zoals bijvoorbeeld dat weken weken zijn en zoals dat we elk jaar kerst en andere feestdagen vieren en dat oud en nieuw bestaat.
Er bestaat ook een andere tijd: God’s tijd. Of als dat lastig voor je is om te ontvangen, zou je de tijd van de Natuur kunnen noemen. Als je kijkt naar de natuur, dan is het heel gek dat wij op 1 januari heel fanatiek ‘het nieuwe’ willen gaan integreren. We zitten namelijk nog diep in de cyclus van de winter. Net zoals de meeste dieren zich nog even terugtrekken in het bos, voelt ons lijf ook meer de behoefte om ons terug te trekken. Om meer te rusten en te slapen. We kunnen ook heftiger en intenser dromen. Er kunnen eerdere herinneringen bovenkomen, waarbij we worden uitgenodigd om daar op een nieuwe manier mee om te gaan.
Ik leefde eerder ook naar de wereldse tijd: bijvoorbeeld in januari dat ik dan fanatiek in actie moest komen, omdat ik anders iets fout deed (dat dacht ik dan onbewust). En toch voelde ik me vaak wanneer ik de wereldse tijd volgde een bepaalde gespannenheid, een onrust, een drang om mezelf te willen bewijzen, om mee te doen dat doorwerkte in alles van mijn leven.
Wat vraagt mijn lijf op dit moment van mij?
Ik vind het voor mezelf heel erg fijn om de beweging naar binnen te maken, om mezelf regelmatig af te vragen: wat vraagt het leven op dit moment van mij? Wat vraagt mijn lijf op dit moment van mij?
Zo verplaats ik mijn aandacht naar binnen om via die weg naar buiten te gaan, daardoor voelen mijn keuzes meer gegrond. Meer belichaamt. Meer zuiver. Meer van mezelf.
Dat kunnen herkennen kost tijd en ruimte. Het vraagt dat we de beweging van ons hoofd naar ons lijf maken. Van ons ‘kleine ikje’ naar het veld daaromheen. Dat we onze focus verplaatsen van ‘ik wil dit’ of ‘ik wil zus’ of ‘ik wil dit niet’
naar de vragen: wat vraagt het leven van mij? Wat vraagt mijn lijf van mij?
Opnieuw leren luisteren. Jezelf leren kennen. Openen voor de wijsheid van ons lijf.
Het is volgens mij ook zo dat we soms midden in de letterlijke zomer, het gevoel hebben dat het winter is: als we bijvoorbeeld depressies, zwaarte of onrust ervaren. Ook dit kan heel verwarrend voelen of dat we in de letterlijke winter voelen dat het zomer is: dat we bruisen van de energie. En ook dat mag.
Ik hoor vaak mensen zeggen ‘ja maar de wereld’ of ‘ja maar mijn familie’ of ‘ja maar mijn werk’, en hoewel ik deze opmerkingen begrijp, is dat voor mij een nog diepere uitnodiging naar binnen. Dan weet ik voor mezelf: hé rens, je volgt nu meer de wereldse tijd dan je eigen ritme.
Het vraagt moed en bereidheid om te (h) erkennen welke tijd je volgt en of je dit wil volgen. Het is een uitnodiging om terug te keren naar je natuur, zodat je steeds steviger bij jezelf komt te staan en vanuit die plek kan leven.
–
Er kwamen wat woorden door die ik graag met je wil delen:
Als het leven vraagt om los te laten, laat dan los.
Als het leven vraagt om vast te houden, houd dan stevig vast.
Als het leven vraagt om te rusten, neem dan alle tijd.
Als het leven vraagt om toe te laten, op je dan.
Als het leven vraagt om in beweging te komen, ga moedig vooruit.
Als je het moeilijk vind om het verschil te herkennen:
vraag het leven.
En luister, luister, luister.
Het leven spreekt altijd
en het antwoord wordt je altijd gegeven.
Als je voelt dat je dit jaar (nog) meer naar je eigen ritme wil gaan leven en steeds steviger bij jezelf wil komen te staan, dan ben je heel erg welkom om 1.1 met me te werken. Vanaf februari heb ik weer ruimte daarvoor.
Heb het goed,
In liefde,
Renske
–
Misschien vind je dit – net als ik interessant – een kijk op 2023:
