Durf jij het leven te nemen zoals het komt?

Ik ben dit weekend gaan kamperen met de man aka mijn vriend. Hij is de aanleiding tot schrijven van deze blog haha, inspiratie is overal. Schatje dat ie is, ging ie op zijn weer app kijken en wachten totdat de zon kwam. Die kwam precies (bijna) nooit.

Ik dacht aan hoe ik vorig jaar met papa op roadtrip was en ik de weer app gebruikte om onze richting te bepalen. Pa, daar is de zon, daar moeten we heen! En natuurlijk is de zon heerlijk en mag je de zon willen volgen - i am here for it en toch... dacht ik aan iets anders... tijdens het schrijven van deze blog. Ik dacht aan: Kan ik het leven echt nemen zoals het komt?

Santiago de compstella

Dat brengt me terug naar een paar jaar geleden,toen ik de Santiago de Compostella wandelde. En bijna iedereen, uit alle windstreken, van alle leeftijden, daar met boekjes en apps rondliep - die ze de hele fucking dag als hulpmidde gebruiktel voor de route. Terwijl: de Santiago de Compostella JUIST bekend staat om zijn pijlen die de route wijzen. Ik had geen boek over de Santiago gelezen, toegegeven; ik was wellicht niet echt voorbereid, maar volgde wat mijn gevoel me ingaf - iets dat ik later en eerder veel vaker zou doen.

Het werd pas echt gek toen die mensen met apps en boekjes zag gebruiken om 'hier op de hoek zou een café moeten zitten' in plaats van kijken en vertrouwen waar de weg je brengt.Deze hele wandeling heb ik me, zoals veel vaker in mijn leven, verbaasd en verwonderd om het gedrag van mensen. En dat van mezelf natuurlijk ook. Want waarom vinden we het zo moeilijk om de dag en het leven te nemen zoals het komt? Waarom willen we de controle hebben over een bepaalde uitkomst? Waarom lijken we te rennen en hollen en vinden we het zo moeilijk om hier en nu te zijn, terwijl we juist met zijn allen verlangen naar een beetje meer rust? Waarom maken we ons zo ongelofelijk druk, vaak door onze eigen gedachten die we onze handelingen laten bepalen, vaak zonder dat we dat doorhebben?

Onderzoeken en leren

Ik kan natuurlijk niet voor andere mensen spreken, maar toen ik dit bij mezelf ging onderzoeken, moest ik wel een beetje lachen. Voor mij waren mijn reizen de (onbewuste) aanleiding daarvan. Om een tijdje weg te gaan, om afstand te creeëren van het dagdagelijkse, zodat ik anders kon gaan kijken.

Ik leerde er veel. Zoals in Thailand, in een stilteklooster, waarin ik kennis maakte met de Boeddhistische Filosofie die zegt je bent hier en nu al genoeg.

Ik leerde van andere reizigers, die al veel langer onderweg waren, een meer vrije, nieuwsgierige manier van leven. Het hier en nu leven stond hun goed.

In Australië, toen ik als nanny werkte bij een Nieuw Zeelands/Australisch gezin, leerde ik over de belangrijkheid van echte verbinding en contact - hoe belangrijk dat is - de kleine oprechte momenten van aandacht en aanwezigheid. Ik zag vooral de impact van wanneer we dat niet doen.

Op Bali maakte ik kennis met de belangrijkheid van rituelen. Overal stonden er altaartjes met wierrook, bloemen en kaarsen. Op de gekste plekken: op scooters. Bij kattenbakjes. Ik was nieuwsgierig waarom ze dat deden: ze bedankten of vroegen hulp aan de Goden, of het Leven. Elke dag. Ik vond dat iets moois. Iets symbolisch.

Later weer terug in Australië woonde ik een tijdje bij een geweldig gezin, zij leerden mij iets heel waardevols - want via een kennis uit Nederland was ik bij hun terecht gekomen, op de vraag waarom ze mij in huis namen, gaven ze dit als antwoord 'Omdat ik hoop dat als mijn kinderen gaan reizen, er ook mensen zijn die ze liefdevol ontvangen'. Ik leerde de belangrijkheid van gastvrijheid en hoeveel lieve mensen er bestaan.

In een spirituele community in Australië, waar ik een tijdje woonde, leerde ik hoe belangrijk het is om zelf na te blijven denken. Ik zag zoveel mensen klakkeloos overnemen wat de Bhavagita voorschreef en wat de (yoga) teacher vertelde. En hoewel sommige dingen heel waardevol waren, zag ik ook veel mensen langzaam weggaan bij zichzelf. Hoe ze een kopietje werden van een of andere stroming.

Ik nam van alles wat mee

Ik nam van alles wat mee. Zo vond ik dansen bij de Hare Krishnas heel bevrijdend, het stil zijn zoals ik in het klooster leerde vond ik fijn, rituelen in mijn dag integreren en vooral: bij mezelf leren voelen wat klopt en daarnaar blijven handelen.

En dat duurde allemaal een hele tijd voordat ik daarin een bepaale stevigheid had gevonden. Om het geluid van de wereld en mijn gedachten wat te dempen en het leven te durven nemen zoals het komt. Zodat niet elke emotie of gedachte iets is, waar ik iets mee hoef. Dat geeft ongelofelijk veel rust.Met mijn hart als grootste raadgever, mijn intuïtie als kompas en mijn innerlijke kinderen, tiener en volwassenen als CEO's.

Soms vol inspiratie, vol zonnestralen, vol vreugde. Soms zoekend, wat zwaar, verwarrend, verdrietig. Maar altijd, dat geloof ik inmiddels wel, precies zoals het zou moeten zijn. Ook al vind ik soms van niet, dan wil ik dat het anders zou gaan dan het komt en dat werkt precies nooit. Want zelfs al de zon niet zou schijnen, dan kan ik alsnog een beetje zon brengen in de dag.

En die zon, die kwam toevallig een beetje door, toen ik mijn laatste zin schreef.

Tot schrijfs,

Liefs vanuit Tenneville