Leuk allemaal, Rens. Maar HOE doe je dat dan in de praktijk?

Het is 2021. Ik ben net verhuisd. Het verhuisteam (aka mijn familie) is weg en ik zit geloof ik zo’n beetje voor het eerst sinds jaren op de bank op mijn vaste plek (ik woonde jaren antikraak en reisde een tijdje). Ik kan niet stoppen met huilen. De tranen blijven komen. Ik zit onder de eczeem en heb ook nog eens een super allergische reactie op een of ander antibiotica middel wat alles nog 100 x vervelender maakt en het enige wat ik denk is: HOE KAN DIT WEG. NU.

Ik wil me zo niet meer voelen

Ik wil me zo NIET meer voelen. Ik wil me niet meer verdrietig voelen. Ik wil me niet meer machteloos voelen. Ik wil me niet meer zo onzeker voelen. Ik wil me niet meer onrustig voelen. Ik wil me niet meer zoekend voelen. Ik wil me niet meer wiebelig en wankelend voelen. En ik wil niet meer dat het dan een tijdje goed gaat en dan weer niet, want dat kost me bakken met energie. Ik wil gewoon dat het goed gaat. En blijft gaan.

Het eerlijke verhaal is dat ik mij vanaf mijn 14e regelmatig zo voelde.

AAAGHHHH*%^&#&

Misschien herken je dat, die strijd. Al die gevoelens die je NIET wil voelen. Niet weten wat je dan WEL zou willen voelen. Of HOE je daar dan moet komen. Laat staan, beginnen. Mijn god. Beginnen. Doodmoe alleen al bij die gedachte. Of dit met anderen delen en aan anderen uitleggen, ze zullen me vast niet begrijpen, dom vinden, of een aansteller. Schaamte kickt in, freeze modus is aan en de cirkel is rond… opnieuw…

Your parents are not the problem, your inner parents are.

Die avond luister ik ‘toevallig’ een video van Teal Swan. Waarin ze zegt: jouw ouders zijn niet het probleem, jouw innerlijke ouders zijn het probleem. En ik weet niet precies waarom, maar op dat moment voelde ik – zag ik – wat ik al die tijd deed: heel veel dingen van mezelf afwijzen. Ik wilde het verdriet niet. Ik wilde de eczeem niet. Ik wilde heel veel dingen van mezelf niet. Ik heb ooit bedacht dat ze fout waren.

Spiegel

Ik weet ook nog dat ik die avond voor de spiegel stond. Dit was echt een fucking groot AHA moment. Je kent het vast wel, denk ik. Je leest iets, of hoort iets en je denkt: dit gaat over mij. Ik doe dit. Wat kut, ik doe dit.

Enfin, ik stond voor die spiegel en ik weet nog dat ik zoiets zei: ohh, wat erg, ik voel zooooveeel verdriet en ik ben bang voor dat verdriet, echt, heel bang, ik ben bang dat het me verlamt… ik ben zo bang… ik wil niet verdrietig zijn én ik wil het deze keer anders doen, want blijkbaar is er veel verdriet...huil maar zo lang als nodig is… kom maar met je tranen… ik ben hier… ik weet nog niet hoe, want ik ken dit niet en ik vind dit ongemakkelijk en spannend, maar ik ben hier en ik ga proberen hier te zijn… ik ga het anders doen, dan ik eerder deed….

Erbij blijven was de jackpot

Dat erbij blijven dat bleek de jackpot. Alsof er allerlei laatjes opengingen van momenten dat ik ooit verdrietig ben geweest. Alsof al die tranen nu een weg naar buiten zochten en vond. En elke keer dat ik dat deed – dat ik mezelf toestond om te huilen als een klein kind – kwam er ruimte. In tegenstelling tot wat ik heel lang dacht: ik kom hier nooit meer uit, dit komt nooit meer goed, wanneer gaat het nu eens goed met mij, ik doe iets fout dit ik dit niet gewoon kan…

Het was alsof alles wat ik ooit in therapieën hoofdelijk had begrepen en gelezen had in boeken over innerlijke kinderen en heling enzo, alsof ik dat toen pas begreep. Dat ik toen pas kon voelen… hoeveel opgekropte emoties er in mijn lijf zaten die allemaal een weg naar buiten wilde vinden…hoeveel schaamte en zelfafwijzing ik met me mee droeg..

Het is die week dat ik in de auto stap naar de Wolvenvallei in Frankrijk - weggaan om erbij te blijven voel ik - en mijn eerste boek schrijf en uitbracht. Leef heet het. Vol met allerlei gebeden, gedichtjes, oefeningen die me actief helpen herinneren in de tijd van verandering en me helpen herinneren aan het feit dat ik gewoon nu al goed genoeg ben. Als je die wilt bestellen, kan je me mailen.

Ik maakte een belofte aan mezelf, ik ga niet meer weg bij mezelf

En dat erbij blijven blijkt nog steeds de jackpot. Niet makkelijk, echt niet. Vaak niet. Alsof ik toen, in 2021, een belofte aan mezelf heb gemaakt om niet meer weg te (hoeven) bij mezelf – om mezelf en mijn gevoelens en behoeften niet meer te verlaten of weg te stoppen, maar ze ruimte geven, toelaten en verwelkomen. Zeer zeer regelmatig. Ik las weleens ergens dat expressie het tegenovergestelde is van depressie en ik geloof dat.

Sinds 2021 praktiseer ik dat zeer actief. Wat ik noem: Een goede moeder zijn. Dat is de grootste gamechanger die ik kan bedenken. En die ik zo vaak als het nodig is zal herhalen. Aan mezelf en aan jou. Dat betekent dat ik actief alle delen die in mijn schaduw leefde, eruit ging halen. En dat bleken er nogal wat en ik kom ze nog regelmatig tegen.

Schaamte is de meest krachtige, meester emotie. Het is de angst dat we niet goed genoeg zijn - Brené Brown.

En het idee dat ik niet goed genoeg zou zijn, of jij, die is natuurlijk ongelofelijk makkelijk te verkrijgen. De meesten van ons zijn opgegroeid met allerlei onrealistische beelden en verwachtingen die nog niet eens van ons zijn. Ze zijn ergens ontstaan in onze vroege jeugd, waarin we de memo kregen ‘'dit is goed en dit is fout’' en allerlei gedrag zijn gaan vertonen waardoor we in het hokje ‘'goed, leuk, aardig’' zouden passen.

Met als gevolg dat heel veel échte gevoelens (en ook onze ware kracht, talenten en liefde) opgekropt en bevroren in ons lijf zitten, die ons gedachten, gedrag en handelen (onze identiteit) bepalen.

Hoogste tijd om daar actief expressie aan te geven!

Een waardevolle oefening:

Schaduwwerk is een van mijn persoonlijke favorieten.

Om alles uit de kast te halen, waarvan ik vind dat ik dat niet mag.

En dat wél mogen. Heel groot maken zelfs.

Je herkent een schaduw in dingen die je bij anderen heel irritant vind #sorrynotsorry.

Wat mag jij niet zijn van jezelf?

Maak een zo lang mogelijke lijst.

Ik mag niet kwetsbaar zijn.

Ik mag niet lui zijn.

Ik mag niet makkelijk zijn.

Ik mag niet moeilijk zijn.

Ik mag niet arrogant zijn.

Ik mag niet succesvol zijn.

Ik mag niet dom zijn.

Ik mag niet aanhankelijk zijn.

Ik mag niet afhankelijk zijn.

Ik mag niet sterk zijn.

Ik mag niet zwak zijn.

Ik mag niet groots zijn.

Ik mag niet klein zijn.

Ik mag niet te veel zijn.

Ik mag niet chaotisch zijn.

Ik mag niet bazig zijn.

Ik mag niet te lief zijn.

En dan mag je er 1 kiezen, voor nu.

Eentje waar je de meeste weerstand bij voelt.

Die het allergrootst is op dit moment.

En dan schrijf je op:

Ik ben arrogant,

bijvoorbeeld.

En dan mag je dat eens lekker een paar keer hardop zeggen

(misschien krijg je het je mond niet uit – goed zo ;) en voor de spiegel zeggen.

En vandaag eens blijven herhalen, soms.

Ik ben arrogant.

En dan mag je eens kijken of er wat veranderd. Als je dat gaat ownen. Dat je dat wat je eerst zo graag niet wilde, dat dat ook een deel is dat bij jou hoort.

Here for that.

Ik hoop jij ook.

Liefs,

Renske