Waarom is de relatie met jezelf zo belangrijk volgens jou, Rens?

De meeste mensen zijn niet bij zichzelf. Punt. Dat betekent voor mij dat gedachten en gedrag vooral ergens zijn blijven hangen in het verleden en/ of in lijn zijn met ‘wat onze familie/omgeving/ anderen/de maatschappij willen/verlangen/accepteren’. Aangepaste, ingehouden versies van onszelf. En dat kost ons veel. Het kost ons levensenergie, ontspanning, plezier en verbinding.

En voor sommige mensen is dat goed hé (en misschien of wellicht wel helemaal de bedoeling). En voor sommige mensen gaat dat op een gegeven moment gewoon echt knagen en die weten wellicht zoals ik heel lang niet waar dan wel en hoe dan wel en toch blijft dat stemmetje of gevoel sluimeren... Zo blijkt ook uit de Spijt Top 5 van Bronnie Ware. Waarin op nummer 1 staat, waar de meeste mensen heel veel spijt hebben op hun sterfbed: Had ik maar de moed gehad om een leven te leiden trouw aan mezelf, in plaats van de verwachting van anderen.

Cijfers

Ik kan daar de precieze cijfers niet van geven, die weet ik niet en daar ben ik niet per se in geïnteresseerd en het raakt me wel. Het raakt me dat we massaal op een soort automatische piloot zijn beland en dat er weinig mensen lijken die gewoon echt gelukkig, ontspannen en rustig zijn en vooral: bij zichzelf zijn. En bovendien: mensen die het zichzelf goed laten gaan en daarmee anderen ook.

(Buiten dat ik dat tegelijkertijd ook gewoon heel logisch vind, want hé, wie leert dit ons?)

En vooral: wat dat doet voor onze relaties: die met onszelf, allereerst. Met ten opzichte van onze omgeving: onze kinderen en partners en vrienden. Met onze relatie met geld: wat ben ik waard? Moet ik ‘hard werken, presteren, bewijzen, ploeteren voor een baan waar ik eigenlijk helemaal geen voldoening/energie/plezier van krijg (en ben ik de moeder/vader/man/vrouw/partner/vriendin - het voorbeeld - die ik eigenlijk zou willen zijn?)?

Wat dat doet…

En wat dat doet, als we ons dus blijvend niet helemaal lekker voelen, op standje ‘uitgeblust’ en een beetje ‘mehh’, en wat dat doet voor onze levensinvulling en levensinstelling. Voor de manier waarop we ons leven vormgeven. Voor de manier waarop we voor onszelf zorgen, in dagdagelijkse rituelen en (lange termijn) strategie en motivatie. Voor de manier waarop we over onszelf en ons leven denken. Het plezier dat we wel of niet ervaren. De verbinding die we wel of niet ervaren. De rust en ontspanning die we wel of niet ervaren. De vervulling die we wel of niet ervaren. Het werk dat we wel of niet doen. De dromen die we wel of niet hebben en volgen of niet volgen. Dat stemmetje dat soms fluistert ‘onderzoek dit, kijk hier, ga daar, ontdek, oké dit is nieuw/eng/spannend en wellicht de moeite waard’. De relaties die we wel of juist niet aantrekken. De moed die we wel of niet tonen. De levensenergie, plezier, ontspanning en zelfvertrouwen die we wel of niet ervaren. De discipline die we kunnen opbrengen om andere keuzes te maken.

(en dit is geen pleidooi voor een bepaalde gemakzucht he, het tegendeel).

Ik kom van ver

En geloof me. Ik kom van ver. Ik ben een jonge vrouw, maar snapte als klein meisje al heel weinig van deze snelle, voor mij ongevoelige wereld. Aanpassing was mijn grootste strategie. Aardig en leuk gevonden willen worden mijn grootste bescherming. En zoeken mijn grootste energievreter. Mijn verlangen mijn grootste motivator.

Met als gevolg dat ik vanaf mijn 14e (ik ben nu 33 (!) - dat is bijna 20 jaar!) in een bijna onophoudelijke identiteitscrisis zat. Niet dat ik dat ooit eerder zou durven toegeven. Want: wie ben ik eigenlijk? Waarom doe ik dingen die ik doe en doe ik dingen niet die ik misschien wel zou willen doen? Wat voel ik eigenlijk? Wat is belangrijk voor mij? Hoe ziet mijn ideale leven eruit? Geen idee man. Ik doe allemaal wel alsof ik heel wat ben en heel wat weet en ben (hallo overlevingsstrategie!) En tegelijkertijd: vinden mensen me nog wel leuk, gezellig of aardig als ik laat zien wie ik óók ben, wat er ook is: klein, verdrietig, krachtig, speels, confronterend, rauw, soms vol met schaamte en niet- weten?! En ook (de overtuigingen): Mensen (klanten, mannen, vrienden, familie) gaan dus weg hé; als ik mezelf uitspreek, als ik mezelf ben, als ik grenzen stel, als ik zeg wat ik zie en daarnaar handel, dus is het wellicht beter om mezelf maar aan te passen en kleiner te blijven?! Well, no.

En dat had zijn weerslag op alles in mijn leven.

(Je zou kunnen denken, meid, wat een drama. Get ya, dacht ik ook heul lang. Was ook zo’n sluipmoordenaar – de boel groot houden en gevoelens negeren in mijn geval).

Dat doet het

Want dat doet het, weet ik nu, dat doet het als je ergens bent gaan geloven dat je niet veilig/ goed/leuk/mooi genoeg, niet waardig genoeg, niet krachtig genoeg bent – dan gaan je hoofd en ook je lijf aan de haal met wat ze kennen en hebben geleerd: vluchten, bevriezen, vechten of dissociëren. En in het slechtste geval geloof je dat en worden en bepaalt dat zo’n beetje alles. En in het allerslechtste geval blijf je dat je hele leven geloven, omdat je meer bent gaan geloven in de stemmen en wat je kent, dan het herkennen van het nieuwe dat zich wil aandienen …

‘'If we are stuck in the past, we are blind to the future’'

Uit: You’'re a badass at making money, geschreven door Jen Sincero

(ik zeg niet dat dit makkelijk is hé, in tegendeel)

Het goede nieuws is

Het voordeel van deze onophoudelijke identiteitscrisis is dat het me heel veel heeft gebracht. Het maakte dat ik bleef zoeken en niet opgaf. Het maakte dat ik – hoe moeilijk en pijnlijk en kut en alles het met tijden ook voelde – heel dicht bij mezelf moest en zou moeten blijven, want ik was immers aangewezen op mezelf. En ik was vastbesloten een leven te creëren waarvan ik voelde dat het voor mij mogelijk was, al wist ik niet hoe of wanneer. Het maakte dat – toen er nog heel weinig bekend was 20 jaar geleden over de relatie tussen ervaringen uit onze jeugd (aka trauma) en de weerslag op ons leven, daarbij opgeteld: weinig tot geen gezonde, volwassen voorbeelden van hoe dat werkte met emotie regulatie, zenuwstelsel en innerlijke kinderen… En fin, het maakte dat ik dat zelf maar moest gaan uitzoeken en heel selectief moest gaan zijn in wat wél echt werkte (voor mij) en wat slechts ook weer afleiding was – een snelle truc die ik zou inzetten om me tijdelijk beter te voelen. En ik ben me toch een partijtje blij dat ik dat heb gedaan.

Het minder goede nieuws is

Dat als zoiets ‘nieuw’ is voor jou en in jouw omgeving, dat je dan zomaar voor veel uitdagingen (ik noem dat liever uitnodigingen komt te staan). Vragen en opmerkingen als: Heb je jezelf nu al gevonden? Hoe lang gaat dit nog duren? Kan je niet eens normaal doen of zijn? Zou je niet eens stoppen met dat zoeken/overdrijven/huilen – het is toch goed zo? We hebben het toch goed? Het leven is toch goed? Je bent verandert!

En geloof me, dat dat meer dan we zouden willen onze weerslag op ons heeft. Want het is immers wat wij kennen, wat zij kennen – de schatten. En hoe blijf je dan bij jezelf en in contact met de ander? Hoe ga je met je new found self de wereld in met de kans dat relaties of blijven en beter worden dan ze eerst waren of dat een afscheid wellicht beter is?

Dit is waarom ik denk en voel en weet en geloof dat de relatie met jezelf zo belangrijk is

Als wij ons werk doen (dat betekent voor mij: terugkomen bij ‘onszelf’, bij wat wij voelen en bij wat er leeft en vaker wat er heeft geleefd dat nog in ons leeft – snap je) dat we beter kunnen onderscheiden wat oud is en nieuw. Wat van ons is en wat van een ander. Waar we zelf een klein meisje of jongetje of puber worden (dus waar we onze kracht weggeven aan iets ouds).

We zijn in staat om veel beter bij onszelf – en in het hier en nu te zijn – waardoor we keuzes kunnen gaan leren maken die voedend en passend zijn voor wat voor ons en anderen om ons heen belangrijk is. We worden (emotioneel) volwassen.

We hebben bovendien de energie om te geven. Om te leven. Als we uit onze veilige, oude, kleine zelfjes stappen. Geven aan onze partner. Geven aan onze kinderen. Geven aan onze dromen. Geven aan onze plannen en verlangens. We kunnen namelijk niet echt iets geven wat we zelf niet hebben.

Ik noem het altijd een nieuw paadje dat we aanleggen en hoewel we het werk zelf (sorry not sorry) hebben te doen, geloof ik dat we samen verder komen!

Dit is het werk waaraan ik toegewijd ben en ik hoop, jij ook!

🌸 Op dit moment heb ik 3 x ruimte voor een 1.1 traject, waarin we elkaar heel regelmatig zien.

🌸 En werk ik aan een Praktische Psychologie Cursus (dat wordt niet de naam, suggesties zijn welkom) mét een werkboek + video’s en audiobestanden voor elke dag. Zodat je echt elke dag aan de slag kan en de excuses ‘'ik weet niet waar ik moet beginnen’' of ‘'ik heb geen zin’' niet meer tellen. Je kan je aanmelden voor de wachtlijst.