Mijn eigen reis naar YES!andmoreplease

Ik heb eigenlijk altijd gevoeld en geloofd dat er veel meer in mij zat, dan eruit kwam.

Ik heb altijd een groot verlangen gehad om ‘gewoon helemaal mezelf’ te mogen zijn.En het voelde heel lang alsof dat tegelijkertijd heel ver weg was en ook heel dichtbij.

Die vragen, verlangens en gevoelens ben ik serieus gaan nemen. Ben ik als een soort richtingaanwijzer gaan zien.

Beginjaren

In de beginjaren dacht ik dat dat ging over nog meer leren, om er vervolgens vaak nog verwarder uit te komen. Want ik begreep conceptueel dingen die mensen zeiden, zoals psychologen, therapeuten, docenten en vaak ook wat er geschreven stond door andere mensen, en toch voelde ik het niet. Dat vond ik vaak heel verwarrend. Ik had heel lang het idee dat ik iets fout deed.

Toen raakte spiritualiteit, wat dat dan ook moge betekenen, mijn aandacht. En ook daar, tijdens deze ervaringen, waarvan ik enorm genoot van het dansen bijvoorbeeld, en mediteren, en het zingen, de dingen die ze zeiden, yoga, het bewust in het hier en nu zijn, voelde het voor mij als pleister op de wonden plakken. Alsof het een beetje tijdelijke verlichting gaf, maar in mijn dagelijks leven werd ik vaak overspoeld door gevoelens van angst en onzekerheid waar ik me geen raad mee wist. In die tijd voelde ik me vaak eenzaam, alleen, raar. Zoekend.

Later

Ook in de therapie vormen die ik volgde, kwam ik niet écht verder. Alsof ik wel stapjes zette. Er iets meer rust was en telkens niet blijvend van aard. Dus weer het idee: er iets iets mis met mij. Wat er in mijn leven voor zorgde dat ik me afsloot, dat wat ik heel goed kende, omdat ik me gewoon echt schaamde.

Het leven gaf me veel uitnodigingen (ik ben dat echt zo gaan zien, om het geen uitdagingen maar uitnodigingen te noemen) ; ik had geen vaste baan, besloot vanuit eigenlijk een soort paniek ‘want ik weet niet waar ik hoor dus ga ik maar doen wat ik leuk en belangrijk vind’ voor mezelf te beginnen, geen vast huis: ik gaf mijn eerste meditatieavonden in een antikraak schoolgebouw bijvoorbeeld en in die tijd kwam Corona. Dat was voor mij een wezenlijk kantelpunt, terwijl ik dacht dat ik al heel veel had gedaan;). Veel gereisd. Nieuwe opleiding. Het was heel veel en druk geweest.

Van buiten naar binnen

Wat ik nodig had was rust. Totale rust. Een soort detox. Uit het rennende leven stappen. Iets waar ik altijd wel naar verlangde, maar mezelf nooit gunde ‘want geld, baan, huis’. Ik weet nog dat ik een dag op mijn yogamat zat en dat ik me echt een soort loser voelde: want dromen had ik wel en verlangens en niets in mijn buitenwereld weerspiegelde dat. Ik zat op die mat en ik vroeg ‘wie ben ik zonder al deze dingen’ – dan ben je nog steeds Rens, zei het leven.

Dat gaf me ergens echt heel veel rust. Iets om me aan vast te houden. De stem van niet goed genoeg zijn heeft al zolang als dat ik me herinner als een echo door mijn leven geklonken.

Innerlijke moeder & deconditioneren

Hoe meer ik mijn innerlijke wereld ging begrijpen, hoe meer ruimte er kwam in mijn lichaam. Ik werd getrokken naar vrouwenwerk en zag dat alle dingen waar ik last van had, niet per se van mij waren, maar dat ze voor heel veel vrouwen ook zo zijn. Omdat ik, en veel anderen met mij, niet hebben geleerd om vrouw te zijn. Überhaupt, om mens te zijn.

Ik kwam erachter hoe vaak ik mijn klanten, vriendinnen, familie en mannen wilde pleasen; hoe hard ik rende voor bevestiging en waardering. En hoe vaak ik mezelf daarin verliet.

Ik kwam erachter hoe bang ik was van rust en voelen, omdat er – zeker in het begin – alleen maar ongemakkelijke gevoelens boven kwamen waarvoor ik me schaamde.

Ik kwam erachter hoe vaak ik het makkelijker vond als het over andere mensen ging en hoe ongemakkelijk ik me eigenlijk voelde in een groep vrouwen.

Ik kwam erachter hoe veel makkelijker het was om in een droomwereld te leven, dan met mijn poten in de klei te gaan staan. Het leven echt aan te gaan.

Ik kwam erachter hoe ik mijn bedrijf bouwde op ‘toeval en vuur’ – als ik me geinspireerd voelde en hoe moeilijk ik het vond om te kiezen. Hoe ik eigenlijk structuur en kaders nodig had, maar de puber in mij in volle weerstand ging.

Ik kwam erachter hoe vaak ik me dissocieerde; uit mijn lijf schoot, omdat ik bang was van mijn gevoelens. Ik verbleef veel aan de oppervlakte.

Ik kwam erachter hoe vaak ik mijn eigen stem, grenzen en vuur niet heb gebruikt, omdat ook zij niet veilig waren.

Ik kwam erachter hoe vaak ik de grote was en alles alleen wilde doen, en hoe dat ook een trauma response was.

Ik kwam erachter hoe groot mijn overtuiging ‘mijn diepste innerlijk blijft geheim’ was, en ik daardoor nooit echt verbinding of steun kon voelen of toelaten

Ik kwam erachter hoe vaak ik mijn eigen grootste vijand was, waardoor groei uitbleef.

We cannot shame ourselves into change- we can only love ourselves into evolution

Toen ik dat eenmaal zag, was er zoveel rust. Ik had en heb nog heel veel te leren. Er zijn ongelofelijk veel dingen waarin ik wil groeien. Die ik wil ontdekken. Die ik nog niet kan. Die niet goed gaan. Die ik heel erg moeilijk vond, dat was when things really started to change for me.

Ik voelde: YES! Ik ben al echt een heel leuk mens, jeetje, wat waardeer ik mijn eerlijkheid. Mijn rauwheid. Mijn wijsheid. Mijn levenskracht en plezier. Mijn bereidheid.

Ik kies

En ik kies ervoor: wat ben ik het waard om dat nog veel meer te vieren, ontdekken en verdiepen! Om nog meer van mezelf te mogen zijn.

Om het leven nog veel meer dan ooit samen te delen. Samen te vieren. Samen te zijn

Een grote buiging

Ik maak een grote buiging voor de mensen die ik om me heen heb, die mij – nog voordat ik dat zelf durfde of er klaar voor was, uitnodigde om meer van mezelf te zijn. I owe them.

Ik maak een grote buiging voor alle mensen die dit innerlijke pad bewandelen en mij moed en kracht geven op de dagen dat ik het echt niet meer weet.

Ik maak een grote buiging voor een ieder met wie ik mag werken, omdat zij mij allemaal stukjes van mezelf hebben laten zien en laten zien.

Ik maak een grote buiging voor mezelf dat ik de moed heb (gehad) om trouw te zijn en blijven aan mijn pad (met heel veel hobbels, obstakels en detours;)

Je licht zal datgene zijn dat je altijd, - maar dan ook altijd - richting zal geven. Je zal het blijven volgen en het zal steeds sterker worden. You will rise again and again – net zoals je naam betekent. Ga, ontdek de wereld. Word verliefd. Leer. Ben jezelf. Je echte zelf. Laat jezelf zien, de mensen die bij jou horen zullen jou vinden. You’ve got this, We’ve got this. ik hou zoveel van jou, Renske

Ik ben ervan overtuigd dat de relatie die je met jezelf hebt, de basis vormt voor elke relatie in jouw leven.

Ik zal je mezelf en jou altijd uitnodigen om meer van jezelf te zijn, meer van dat wat er écht is en dat is zowel het meest spannende als de meest krachtige plek die er bestaat: om écht helemaal jezelf te zijn. Om het vertrouwen en de rust te voelen om te doen waarvoor je hier gekomen bent en jezelf daarin helemaal te laten zien en dragen.

En het mooie is, dat is pas het begin van zoveel meer…

YES!andmoreplease.

Tof om te horen hoe je deze blog ontvangt.

Liefs,

Renske