Over troostfriet en de reis naar volwassen, vervullende relaties - ja dat lees je goed;)

Een intiem inkijkje in mijn eigen proces naar volwassen worden in (liefdes) relaties. Lees je mee?

Troostfriet

Er was een tijd, nog niet zo lang geleden, dat ik troostfriet ging eten bij de buurvrouw. Omdat een date niet had gereageerd of het niet zag zitten met me ~ en ik me klein, radeloos en in grote paniek voelde. Inclusief hartkloppingen die het van me overnamen en ik leek er helemaal door in beslag genomen te worden.

Ik herinner me dat ze zei; misschien is het verstandig als je hiermee aan de slag gaat, voordat ze allemaal bij je wegrennen;). Ik vond dat niet leuk, natuurlijk. En ik begreep ook wel dat ze gelijk had. Ik denk dat het zaadje toen geplant was, na de zoveelste korte date relatie die ik zag stranden, terwijl ik verlangde naar een partner. Een maatje.

Toegegeven: ik was en ben soms een beetje veel bang

Alleen dat al toegeven voor mezelf was lastig, omdat ik toen nog veel meer de 'Ik kan en doe alles wel alleen' vibe leefde. Het meest eerlijke verhaal was: ik was en ben soms een beetje (veel) bang voor de liefde; ik ben bang dat het me kwetsbaar maakt en dat het weg zou gaan als ik me open. Als ik m'n diepste, meest echte zelf laat zien.

Denk daarbij ook even alle eerdere ervaringen met vriendinnen groepjes en relaties waarin ik bevestigd dacht te krijgen; zie je wel, ik ben niet goed genoeg, die de lading en angst nog groter maakte.

Het eerlijke verhaal

Ik weigerde om te doen wat ik eerder deed:

Het verhaal bevestigen dat er geen goede/leuke mannen bestaan. Er zouden geen emotioneel beschikbare, leuke mannen bestaan. En als ze er dan wel zouden zijn, was ik toch niet goed genoeg. Ik weigerde om mijn eigen zielige verhaal te herhalen, want dat gaf me alles behalve kracht.

Wel was ik vastbesloten om anders te gaan kijken. Of misschien wel: eerlijk te gaan leren kijken.

(Dat is en was meteen een belangrijke les; dingen dienen zich aan op een moment dat er iets in ons klaar is om er anders naar te kijken ~ niet omdat wij willen dat dingen anders zouden moeten gaan).

Het eerlijke verhaal is dat er allerlei delen het stuur overnamen in m'n relaties en dat gebeurde zonder dat ik dat wilde of doorhad.

Dat bleek een waardevol en waarachtig onderzoek.

~ Ik ontmoette een meisje dat zo bang was dat papa/mama weg ging en heel veel geruststelling nodig had. Telkens als een man afstand nam/ruimte nodig had, ging zij harder werken. Harder roepen. De ruimte proberen te vullen. Aandacht proberen te krijgen of eisen.

Toen ik dat na een zoveelste keer eenmaal doorkreeg, leerde ik er langzaam voor háár zijn. Ik leerde haar vasthouden. Haar geruststellen met woorden als ‘ik begrijp dat dit spannend voor je is’, ‘ik ben hier bij jou’.

~ Ik ontmoette de stoere puber die zo bang was voor afwijzing en om kwetsbaar te zijn dat ze met afsluiten, stoer doen, de man willen verbeteren, dingen naar haar hand willen zetten, over haar eigen grenzen of de grenzen van een ander gaan, hele heftige zwart/wit reacties: jij doet iets FOUT – ik weet het BETER - focus op de ander leggen in plaats van zelf emotioneel beschikbaar leren zijn.

Deze vond ik wel pittig, zij laat zich in het hier en nu, in mijn huidige relatie nog heel regelmatig zien. Met het enige verschil dat ik het sneller doorheb en ook haar kan geven wat zij nodig heeft: écht heel veel bevestiging, aandacht en begrip. Vooral dat.

Wat ik leerde en hiervan leer is dat ik echt een grote beginner en kleuter was en ben in relaties. En toen ik dat oké vond, niets om me voor te schamen, kwam er meer ruimte.

Wat ik concreet leerde was en is dit:

~ om mijn eigen behoeften veel beter te herkennen

~ om onderscheid te maken wie er achter mijn stuur zit

~ om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de kleine meisjes en tiener/puber

~ en om steeds meer als volwassen vrouw te leren communiceren, vragen en aanmoedigen

~ en hoe leuk en fijn samen ook kan zijn

~ hoe ik mijn aandacht kan verschuiven van ‘'ik wil iets halen/nemen’' naar ‘'ik kom iets brengen’' (wat super aantrekkelijk is - wink wink)

~ dat het niet iets is dat ik voor lief neem, de relaties die ik heb en hoe ik mijn liefde veel beter en vrijer kan vormgeven en actiever en bewuster kan waarderen en hoe dat doorwerkt in andere aspecten van mijn leven

Ik vind het dapper en fijn dat veel van mijn klanten en vriendinnen mij meenemen in hun relaties en ik zie dat de meesten van ons gewoonweg niet hebben geleerd om op een volwassen manier relaties aan te gaan.

En dat vind ik logisch en zonde.

Omdat ik denk dat een fijne, vervullende relatie, een stevige basis vormt. Waarin we kunnen ontdekken, ontmoeten, genieten en delen. Het kan een bron zijn van vervulling en plezier (met natuurlijk een gezonde dosis van triggers, moeilijkheden en onhebbelijkheden) óf een bron zijn van triggers, ongemak en zwaarte.

Ik denk dat we allemaal het eerste willen én daarvoor hebben we soms, net als ik, wat troostfriet, aanmoediging en anders leren kijken, voelen en communiceren nodig.

Niets om je voor te schamen, wel heel erg de moeite waard.

Ik lees heel graag jouw reis in een vervullende liefdesrelatie, dat mag natuurlijk ook privé.

Liefs,

Renske

PS. Met deze leuke man (zonder social media) mag ik al een hele tijd oefenen

Pps 2. Deze foto is met zijn toestemming gedeeld