Repeat after me: Slow and steady wins the race

Lees deze blog vooral als jij (even) het gevoel hebt dat je sneller zou moeten gaan, verder had moeten zijn of meer zou moeten doen.

Sta in de weg

Ik denk dat de meesten van ons een grote sta in de weg zijn voor onszelf en dat vind ik zonde.

En believe me.

Ik ken dit gevoel ZO goed en velen anderen met mij. En ik denk dat dat ergens heel logisch en ook zonde is. We krijgen het idee, vaak al op hele jonge leeftijd, dat ons eigenwaarde of goed genoeg zijn wordt gemeten aan prestaties in de buitenwereld. En dat gaat ook een hele tijd goed hoor, soms een heel leven, maar of dat echt gezond is en of dat is wie wij echt zijn - dat betwijfel ik.

Luister je goed naar de juf of je ouders? Dan ben je lief.

Zit je goed stil? Dan ben je braaf.

Haal je goede cijfers? Dan ben je slim.

Zorg je goed voor anderen? Dan ben je lief.

Kan je goed sporten? WOW!

Je opleiding gehaald? Je bent slim.

Heb jij een belangrijke baan? Goed zo!

Verdien je veel geld? Good job!

(A. Ik overdrijf graag, om dingen duidelijk te maken. B. Ik zeg niet dat die dingen geen prestaties of schouderklopjes waard zijn, er zitten hele mooie kwaliteiten hierin)

Dat maakt dat we vaak als volwassene vanuit een soort kinderlijke gedachte leven die eigenlijk zegt 'het moet NU anders, goed of perfect en snel' ~ een verkapte poging die zegt 'Ik ben niet goed genoeg, als...' En die we meten aan iets externs.

Niet goed genoeg

De meesten mensen leven hun leven door de lens van ‘niet goed genoeg’' wat denk ik de grootste misvatting is én wat ons zelfvertrouwen, plezier, verbinding en vermogen om te genieten van het leven in de weg staat.

Slow and steady wins the race

De weg van de vaak langste adem en blijvende verandering is die van het gaan herkennen hoe die delen van jou in het hier en nu zich laten zien. En als je dat gaat herkennen, bijvoorbeeld:

Ik durf vaak niet te zeggen wat ik echt bedoel.

Ik durf niet te vragen wat ik nodig heb.

Ik ga vaak weg bij mezelf - vind het moeilijk om te voelen.

In plaats daarvan check ik uit, word ik boos, bazig of heel klein.

Ik ben meer met mijn aandacht bij de ander.

Ik vind het moeilijk om echt niets te doen, ik sta altijd aan.

Ik doe heel veel dingen gehaast, omdat ik iets wil bewijzen en het moeilijk vindt om te vertrouwen.

Als het moeilijk wordt, geef ik op, loop ik weg.

Dan kun je toegang krijgen tot jouw innerlijke wereld: de meisjes en jongetjes in ons die bang zijn om fouten te maken, bang zijn niet goed, leuk, waardevol, mooi, slim te zijn, bang zijn dat ze incapabel zijn - er niet toe doen.

Innerlijk kind werk en heropvoeden

Wat zou jij zeggen tegen een kind dat zich niet goed genoeg voelt of bang is om het fout te doen of eigenlijk heel verdrietig is? Troosten, een knuffel geven, op schoot nemen, vasthouden, erbij zijn, luisteren - hoop ik.

Dit is wat ik heropvoeden noem.

Of: een liefdevolle vader en moeder voor jezelf leren zijn.

Waarom ik denk dat dit bij de meesten ontbreekt of ‘'een ondergeschoven kindje is’' lees je hier.

Als je dat echt gaat leren doen. In de praktijk. Dat vraagt dus dat je leert zien en beter leert voelen, gaan die delen zich langzaam goed genoeg voelen. Door jou.

Dan wordt de relatie met jezelf, anderen en het leven een stuk rustiger, meer volwassen en vervullend.

Niet makkelijk, echt niet. Wel de moeite waard. Slow and steady wins the race, niet sexy - dat begrijp ik ook wel in een wereld die sneller, beter, meer verheerlijkt.

Ik ben hier als je het echt anders wilt doen.

Laten we de relatie met jezelf veranderen en dan zien wat er gebeurt.

Geef jezelf wat credits! Je doet het goed!

Liefs,

Renske

Ps. Reageren op deze blog? leuk!