Waarom is het handig om te weten wie er achter jouw stuur zit?

In deze blog vertel ik je over innerlijke kinderen, tiener, puber en de gezonde krachtige volwassene. Wie ze zijn én waarom het waardevol zou kunnen zijn om dat te onderzoeken hoe dat bij jezelf werkt.


Misschien (her) ken je dat - dat je opeens midden op de dag, midden in een gesprek wordt overgenomen door een bepaald gevoel:

- je voelt je opeens heel klein worden

- je ervaart fysieke klachten zoals bijvoorbeeld hartkloppingen, dat je hart opeens veel sneller gaat kloppen dan normaal, kortademigheid, benauwdheid, spanning op je maag/buik, hoofdpijn

of gedrag:

- je weet opeens niet meer wat je wilde zeggen

- je bent met je aandacht bij de ander of iets anders, om te checken of het wel veilig is

- je gaat weg bij jezelf en je weet niet meer waar je mee bezig was

- je wordt opeens heel boos

- er bekruipt een gevoel dat je weg wilt

- je sluit je af

- je gaat jezelf afleiden, doet iets anders, stopt, stelt uit

-je schiet in je hoofd, weg van je lijf en je gevoelens

-je verslonsd, verwaarloosd jezelf, stopt met je best doen want ‘'je bent toch niet goed genoeg’'

Kortom: er gebeurt iets, je reageert op een manier die je eigenlijk niet zou willen en die je niet echt kan controleren.

Wat gebeurt hier?

Grote kans dat je getriggerd wordt.

Bijvoorbeeld:

Je partner/kind/vriend/ vriendin/ huisgenoot zegt/doet iets

Je gaat ergens naartoe en die plek herinnert je

Je verlangt naar liefdevolle, rustige communicatie en verbinding met anderen

Je wilt vaker ontspannen en rusten

Je wilt stappen zetten in een richting die voor jou belangrijk is

Je voelt dat er véél meer in je zit dan er uitkomt


En een van jouw innerlijke delen heeft een herinnering aan vroeger en gaat vechten, vluchten of bevriezen: oftewel, hetzelfde doen wat hij al jaren doet.


(Dat laat zich in het volwassen leven zien in oa. bovenstaande rijtje – ik ben benieuwd welke je herkent)

In het hier en nu

Ik geloof dat we in het hier en nu altijd de kans krijgen, om op een nieuwe manier te leren reageren.

Zodat we ons vrijer gaan voelen. Zodat we vaker het gevoel hebben dat we een keuze hebben. Dat draagt bij aan een gevoel van rust en zelfvertrouwen.

Als gezonde, krachtige volwassene zijn we in staat om die delen van onszelf te leren herkennen en daar zorg voor te leren dragen:

de jongetjes en meisjes die zich op zulke momenten geraakt voelen…

de jongetjes en meisjes die bang zijn om te veel te zijn, te weinig…

de jongetjes en de meisjes die bang zijn dat als zij stoppen met aardig zijn, geven, hard rennen, de kar trekken, dat er dan niemand is die voor hem of haar zorgt en of ze er dan nog wel bij horen

de jongetjes en de meisjes die bang zijn dat mensen weggaan als jij jouw behoeften, grenzen en wensen aangeeft

de jongetjes en de meisjes die bang zijn dat als jij voor jezelf kiest en het jezelf goed laat gaan of ze dat wel waard is en mag

de jongetjes en de meisjes in ons die heel boos zijn en dat nooit hebben geuit, waardoor grenzen vervagen en je elke keer in dezelfde dynamiek van: HOOR MIJ NOU terecht komt…

de jongetjes en de meisjes in ons die eigenlijk heel graag liefde, aandacht en geruststelling nodig hebben en we daar nooit om hebben leren vragen, dus geven we het in de hoop dat terug te krijgen

de jongetjes en meisjes in ons die moeilijke gesprekken vermijden, omdat we bang zijn dat anderen ons niet kunnen ontvangen of ons afwijzen

de jongetjes en de meisjes in ons die oordelen en grapjes en overdenken inzetten om weg te gaan bij hun eigen gevoelens en behoeften.

Herken je ze? Goed zo!

Niks om je voor te schamen. Er zijn gewoon heel veel delen in ons, waarvan we vroeger hebben bedacht ‘dit mag er wel zijn’ – ‘nu vinden ze me aardig/lief/leuk’ – nu hoor ik erbij (ben ik veilig, goed genoeg). Niks meer, niks minder. Als we die uit de schaduw leren halen en herkennen voor wat ze zijn door te leren voelen en begrijpen en misschien wel het allerbelangrijkste: ze leren geven wat ze nodig hebben (ik noem dat een vader en moeder zijn voor jezelf), dan hoeven ze niet meer zo hard te roepen en kunnen we onze terugkomen bij onszelf – bij onze eigen kracht.


Handig toch?


Hoe vond je deze blog?


Tot schrijfs,


Liefs,

Renske






Vorige
Vorige

Hoe gaat het met jouw tiener?

Volgende
Volgende

Repeat after me: Slow and steady wins the race